تعیین رابطه بین کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم

هدف از پژوهش توصیفی حاضر، تعیین رابطه بین کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم بود. به همین منظور مقیاس‌های کمال‌گرایی چندبعدی فراست (1990)، اضطراب بدنی اجتماعی هارت و همکاران (1989) و مراحل تغییر فتار تمرینی کاردینال (1997)، در اختیار 229 نفر از زنان شرکت‌کننده در کلاس‌های آمادگی جسمانی شهر مشهد که دارای فعالیت بدنی منظم بیشتر از 30 روز بودند، قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های همبستگی پیرسون، کولموگروف – اسمیرنوف، گروه‌های مستقل و یومان ویتنی استفاده شد. یافته‌ها نشان داد میانگین نمره اضطراب بدنی اجتماعی آزمودنی‌ها 02/8 ± 87/31 و نمره کلی کمال‌گرایی آنان 91/12± 50/111 است. بین کمال‌گرایی (754/1- = t، 002/0 = p) و همچنین خرده‌مقیاس‌های نکوهش والدین (563/2- = Z، 010/0 = p) و سازماندهی (459/1- = t، 025/0 = p) زنان دارای فعالیت بدنی منظم به تفکیک رفتارهای تمرینی شروع و ثبات تفاوت معنی‌داری وجود دارد. ضمن ایکه بین کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی آنها رابطه معنی‌داری مشاهده شد (185/0 = r، 015/0 = p). بر پایه یافته‌ها به‌نظر می-رسد پرداختن به فعالیت بدنی منظم با سطوح متوسط کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی مرتبط است.